آواي كوچك شبانه

شاید زیادی سخت میگیریم واقعا... که زندگی چی هست و چی نیست و چی باید باشه و اینها... هیچ  هدف فوق العاده و خاصی هم انگار وجود نداره! همینی هم هست که هست... زشت و سخت و بامزه و خوشحال کننده و... همش با هم... ته تهش هم که خیلی فرقی نمیکنه... بالاخره یه چیزایی آزارت میده ، یه چیزایی خوشحالت میکنه...
همین که مشغول یه چیزی (هرچی) باشی و بتونی حس خوب بدی و بگیری (به روش خودت) و دغدغه ی اینم داشته باشی که صدمه نزنی و نخوری... شاید همینه دیگه...
دیگه چی؟!
...