۱۳۸۸ تیر ۵, جمعه
۱۳۸۸ خرداد ۲۹, جمعه
۱۳۸۸ خرداد ۲۷, چهارشنبه
هذیان
رگبار... باران...باران... باران...
چیزی نمانده به تابستان...
هیچ چیز جای خودش نیست انگار...
جهان است که زیر و رو میشود انگار...
جهان ِ من!
باورت میشود؟ باران میبارد...
میروم روی تراس که باورم بشود ، چراغ حیاط همسایه مان جرقه میزند زیر باران...
آشفته تر...
باران... رگبار... رگبار... رگبار ِ چه؟
چیست از آسمان فرو می افتد؟
خون...
حیاط ِ همسایه ام... حیات ِ همسایه ام... همسایه ام...
ما... من... را چه میشود؟
چیزی نمانده به تابستان...
هیچ چیز جای خودش نیست انگار...
جهان است که زیر و رو میشود انگار...
جهان ِ من!
باورت میشود؟ باران میبارد...
میروم روی تراس که باورم بشود ، چراغ حیاط همسایه مان جرقه میزند زیر باران...
آشفته تر...
باران... رگبار... رگبار... رگبار ِ چه؟
چیست از آسمان فرو می افتد؟
خون...
حیاط ِ همسایه ام... حیات ِ همسایه ام... همسایه ام...
ما... من... را چه میشود؟
۱۳۸۸ خرداد ۲۵, دوشنبه
۱۳۸۸ خرداد ۲۳, شنبه
۱۳۸۸ خرداد ۲۲, جمعه
۱۳۸۸ خرداد ۲۱, پنجشنبه
۱۳۸۸ خرداد ۱۳, چهارشنبه
ابَرانسان ِ نيچه به سرنوشتش عشق ميورزد ، رنجش را پذيراست و آن را به هنر و زيبايي بدل ميكند.
او فردي است كه بر نياز تخديركننده ي خويش به هدفي ماورايي چيره ميشود.
به گفته ي نيچه ، هر انساني كه چنين كند ، به ابر انسان تبديل ميشود ، به روحي فلسفي كه نماينده ي مرحله ي والاتر تكامل بشري است.
او فردي است كه بر نياز تخديركننده ي خويش به هدفي ماورايي چيره ميشود.
به گفته ي نيچه ، هر انساني كه چنين كند ، به ابر انسان تبديل ميشود ، به روحي فلسفي كه نماينده ي مرحله ي والاتر تكامل بشري است.
"وقتي نيچه گريست - اروين يالوم"
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)