استخوان های ذهنم را انگار ریخته اند در زودپز ، له شده اند. ذهنم نشسته زمین ، مور مورش میشود ، و هرچه اسمایل بخوانیم هم هیچ خنده اش نمی آید. دکمه ی خنده اش شاید سوخته باشد!

if u see and feel a disorder which you can't help, what do u do? u might avoid it to avoid getting infected! hah?!

امشب مطمئن شدم که هستم!!!  
با چند شماره حضورم را قانونا اعلام کردم!

دل انگشتانم تنگ شده برای کلیدهای سیاه و سپید با زیر و بمی ها و متفاوت بودگی هاشان،
دل من تنگ شده برای کلاس و معلمم با هم ، درختی که از پنجره ی ته راهرو دیده میشود و پنجره اش باهم ، و خیلی چیزهای دیگر!
این دل-تنگی هم عالمی ست!
و نگاه میکنی میبینی چه چیزهای خوبی هم تجربه کرده ای کنار بدهایش،
و چه چیزهای خوبی هم داری در اطرافت، کنار بدهایش!

این روزها اتوبوسهایی از مسیرهایی تقریبا موازی به مقصدم میرسانند... مسیرهایی موازی به فاصله ی چند کیلومتر از هم، و آدمهایی متفاوت ، با زندگی هایی متفاوت تر... راستش گاهی احساس غریبگی میکنم! تجربه ایست.... هرچند شاید بگویید تجربه ای از دور ....

پروژه ی کلاسی به ظاهر تمام شده در کناری ، دفتر دوم شاملو را ورق میزنم: همچون کوچه ای بی انتها!

لای صفحه ای از شعرهای پل الوآر گلکی خشک شده ، گلکی ظریف و خوشرنگ که یادم نمی آید نامش چیست یا کی و از کجا آمده یا چرا اینجاست... حالا که خشکیده بنفش میزند... با ساقه ای چون خطی اریب ، و یک گلبرگ شکسته! شاید شقایقی ست!

و یک لبخند...

"شب هیچ گاه کامل نیست

همیشه چون این را میگویم و تاکید میکنم

در انتهای اندوه پنجره ی بازی هست

پنجره ی روشنی .

..."

میگوید تو صاف باشی یا نباشی، کسی امضا نداده که با تو صاف است ، راست میگوید ، ... .
راست میگوید!
حس خوبی ندارد!