آواي كوچك شبانه

دلم صدای سکوت باد میخواهد...

دلم آب میخواهد... یک عالم...

باز بوی غنچه ی توی باغچه میخواهد...

یک شیرجه ی عمیق میخواهد ، از آن بالا ، با چشمان باز...

دلم خیال میخواهد...

با یک آدم کوچولوی آبی که بنشیند آن بالای در که باز است و لبخند بزند...

بعد هم که معجزه شد و من شدم بند انگشتی ، بیاید با هم برویم توی پوست گردو قایق سواری کنیم...

موش کور هم نمیخواهم...

لا اقل کاش اخترک شازده کوچولو نزدیک بود ، میرفتم هی صندلیم را جابجا میکردم ، غروب تماشا میکردم...

مثل خودش که یک بار که دلش گرفته بود ، 40 بار غروب دیده بود...

میخواهم توی یکی از حباب های رودخانه سوار شوم ، سر بخورم بروم ، ببینم تا کجا میرود...

میخواهم ماه باشد ، لاله هم باشد ، بی حصار!