آواي كوچك شبانه

این نزدیکی ها سرای سالمندان است....

یعنی از پارک بخواهی پیاده بیایی ، از جلویش رد میشوی...

میله ، میله ، میله...

جایی که شبیه پارکینگ است را برایشان صندلی گذاشته اند...

مثلا هوای آزاد...

از پشت میله ، میله ، میله...

دم غروب داری پیاده می آیی... دارند می آیند بیرون...

کند ، کند ، کند...
سرت را می اندازی پایین...

ناگهان صدایی می آید... نگران برمیگردی که چه شده...

پیرمرد پشت میله ها ، در میله ای بسته را محکم گرفته ، تکان میدهد ، تکان میدهد....

تو را نگاه میکند!!!

انگار شوکه میشوی و نگاهت را میدزدی...

می آیی به میله ها و تو و آنها و آن دیگرها فکر میکنی...

تو بودی چه میکردی؟
شاید خوب بود میرفتی کمی حرف میزدی...
کاش مثلا یک سیبی چیزی هم داشتی با خودت...

کاش....