پراکنده ی مغشوش

آنقدر چیزی در ذهنم ورجه وورجه میکند که کلمات را گم کرده ام...
لحظه های در گذر... که میگذرند و تمام میشوند میروند....
و چه میماندش است که دست من است!
شلوغ ِ روزها... خالی ِ روزها...
توازن.... قرار....
فرار...
یکی نیست بگوید هوووووی چه کاره ای؟! آرام بگیر!
... چشم!

آرام ترین و لبخندوار ترین لحظه ی امروز، صبح کمی زودش بود که چشم باز کردم آبی آسمان صاف رفت توی چشمم...
صبحش روشن بود... روشن ِ تمیز!
خواب دیده بودم! خواب خوبی بود!

راستی ما کی هستیم؟ درونمان چند نفر هستند؟ دو تا ؟ یا بیشتر؟ با خودمان که حرف میزنیم ، بحث میکنیم ، جواب میدهیم ، میخندیم... ، خودمان کدامیم؟ هردو اش؟ همه اش؟ چرا تکه تکه ایم؟

راستی practice makes perfect جمله ی کاملی نیست... وسطش را جا انداخته...
it kills you at first to make perfect
تازه بلکم!

کلمات را ظاهرا پیدا کردم! ;)
پراکنده و مغشوش... شرمنده!