یک وقت هایی که آدم ذوقش کور شده باشد و دلش مثل دل آسمان بالای سرش گرفته باشد چه غمگین است!
یک وقت هایی که آدم درونش پر میشود و یک راهی برای بیرون آوردن حس هایش پیدا میکند ، آی که چه میچسبد!
این اولین پست اینجا در سال جدید میلادی است ،یک سال جدید در لیست تاریخ های وبلاگ های بلاگری! یاد آن نوشته ی خوب می افتم که گفته بود ارزش گلت عمریه که به پاش صرف کردی...
راستی چه کیفی دارد دیدن گلدانی که هی برگ تازه و گل تازه ی خوشرنگ باز میکند!
چیزهایی که نمیتوانیم بشناسیم و از خود اثری به جا میگذارند ، گاهی ترسناکند!
میخواهم بروم در این هوای ابری خاکستری بیرون... زو... شاید از غمگینی هوا کاسته شود!
پ ن. وی پی ان باشه ، کند باشه!!!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر